Հովհ. Թումանյանը և Ավ. Իսահակյանը ջերմորեն ընդունեցին նոր բանաստեղծին: Հովհ. Թումանյանը ասել է,- <<Նրա երգերը շատ գեղեցիկ են և գրեթե մեր լիրիկայի մեջ բոլորովին նոր բաներ>>: <<Նա մի նոր գույնով, մի նոր ձայնով երգեց և սերը, և հայրենիքը, և բնությունը: Նա թարմացրեց հայ պոեզիայի և նյութը, և լեզուն>>,- այսպես բարձր է գնահատել Տերյանի պոեզիան Ավետիք Իսահակյանը:
Ինձ տարեք մեր դաշտերը պայծառ,
Մեր սարերն անառիկ, վեհանիստ,
Մեր արտերն արևոտ ու հանգիստ:
Մարդոց երկրում անտարբեր,
Ցուրտ աշխարհում, արդյոք ով
Կընդունե ձեզ գգվանքով,
Իմ երազներ, իմ երգեր...
Տերյանը հյուսում է թախծոտ ու քնքուշ երգեր, մեծարում է կնոջը, նվիրագործում ճշմարիտ գեղեցիկը: Սերը տանջվող հոգու նեցուկն է չար աշխարհում.
Եթե սեր չկա -ինչի համար
Պիտի չարչարվեմ չար աշխարհում.-
Կգնամ հողի գիրկը խավար,
Կլռեմ որպես քարն է լռում...
Ամբողջովին հայրենիքի գալիքով ապրող բանաստեղծն ուներ նաև մեծ դժբախտություն: Նա տառապում էր թոքախտով: Ժամանակի հետ սպառվում էին նրա ուժերը, Տերյանը ամեր օր զգում էր մահվան ծանր շունչը: Հիվանդ բանաստեղծը պայծառ թախիծով իր սիրտը բացում է աշխարհի դեմ և բաժանման խոսք ասում մարդկանց, բնությանը, բոլոր արարածներին.
Ամեն անգամ սիրով տրտում ասում եմ ես մնաս բարով.
Բորբ արևին իմ բոց սրտում ասում եմ ես մնաս բարով:
Մնաք բարով. ասում եմ ես, բոլոր մարդկանց չար ու բարի,
Տանջվող ու որբ Ադամորդուն ասում եմ ես մնաս բարով:
Մնաք բարով , ասում եմ ես, ընկերներիս մոտ ու հեռու,
Ոսոխներինս չար ու արթուն, ասում եմ ես մնաք բարով:
Երկնի մովին, կանաչ ծովին, անտառներին խոր ու մթին,
Գարնան ամպին լույս ոլորտում ասում եմ ես մնաք բարով:
Խոր դրամայից, ցաված սրտից, ներքին խռովքից ու այրումից ծնվում է նաև բանաստեղծի երգի անանձնական ,մարդասիրական ոգին,որ նրան կապում է մեծ աշխարհի հետ...
Комментарии
Отправить комментарий