Հանելուկներ

* * * Մի թռչուն կա շատ իմաստուն,       Բարեկամ է նա միշտ մարդուն,      Աղմկում է, ձայնեղ կանչում,      Երբ որ գող է մտնում իր տուն: (Սագ) * * * Կա մի գմբեթ` բարձր ու լայն,      Կանգնած անսյուն ու անգերան,      Մեջը կանթեղ` պայծառ լույսով,      Կախված ջահեր, առանց պարան: (Երկինք) * * * Խոսում է նա, լեզու չունի,      Շրջում է նա, ոտքեր չունի,      Բայց մտնում է ամեն մի տուն,      Ուրախ լուրեր բերում մարդուն: (Նամակ) * * * Կյանք է տալիս, բայց ինքն՝ անկյանք,      Հյուր է գալիս, աշխարհ մտնում,      Պարգևում է լույս ու բերկրանք,      Երբ գնում է, օրն է մթնում: (Արև) * * * Թռչուն անթև ու անփետուր,      Բայց շրջում է նա ամենուր,      Նրա համար սահման չկա      Ոչ գետ ու ծով, ոչ լեռ, բլուր: (Միտք) * * * Հողից շինեցին,      Բոցում թրծեցին,      Կախեցին սյունից,      Տարան, բերեցին: (Խնոցի) * * * Մի բան գիտեմ զարմանալի,      Նա մագիլներ ունի հավի,      Մութ անտառն է իրար տալիս,      Հարթում սիրուն ու ետ գալիս:      (Սանր)                Ոտքով, ձեռքով բանում է, Նեկտար գտավ՝ տանում է, Տեսավ կողքին չաշխատող՝ Բովտուն տնից հանում է: /Մեղու/ *** Ճերմակ-ճերմակ թիթեռներ Իրենց թևերն են բացել, Ու ճախրում են - թռվռում՝ Քանի գետնին չեն հասել: /Ձյան փաթիլներ/ *** Միրգ-պտուղ է ժողովում, Մեջքին առած՝ տուն տանում, Իրեն բռնել թե փորձես՝ Փշե գնդակ է դառնում: /Ոզնի/ *** Սուտ ճառեր է նա միշտ ճառում՝ Թե արքա է ողջ անտառում, Սուտմեռուկ էլ նա կխաղա, Երբ որ նրա պոչն են դաղում: /Աղվես/ *** Երբ պետք եմ՝ միշտ էլ հենվում են, մաշում, Երբ պետքս չունեն՝ ինձ չեն էլ հիշում: /Ձեռնափայտ/ *** Ձյունի փաթիլ եմ դաշտում, Ջուր եմ խմում անկշտում, Դառնում քուլա, դառնում շոր՝ Ինձ դրա համար են պաշտում: /Բամբակ/      *** Անձեռ, անոտ սուրում է, Անգետ-անգետ սուլում է, Երբ փնտրածը չի գտնում. Ձեռքը պարզած՝ մուրում է: /Քամի/ *** Մեկ գնում է, մեկ՝ գալիս, Մերթ խնդում է, մերթ լալիս, Աշխատում է՝ թե քաշես. Հատողի դաս է տալիս: /Սրոց/ *** Կենտ աչքով է քեզ նայում, Նայես՝ աչքով է անում, Քեզ "կուլ տալիս" ինչպես կաս, Բայց "անարատ" դուրս հանում: /Լուսանկարչական սարք/ *** Կանաչ հագավ, ու անտես Զուգվեց ջահել հարսի պես, Արար աշխարհ դարձրեց Ուրախության ճոխ հանդես: /Գարուն/ *** Ունի երկու խողովակ, Ամեն մեկն ունի ակ, Խողովակից թե նայես՝ Ողջ աշխարհն է ոտքիդ տակ: /Հեռադիտակ/ *** Հատիկ ունի՝ ասես նուռ, Հատիկները փշոտ, սուր, Պտղամիսն է շատ համեղ, Նրան ասում են... /Մասուր/ *** Ձյունի նման եմ, քնքուշ, Շատ համեղ եմ, քաղցրանուշ, Ով որ իմ համը առնի՝ Նա ինձ կասի... /Սառնանույշ/ *** Ինձ դարսում են հատիկ-հատիկ Մի տուփի մեջ՝ բազմապատիկ, Ողջ աշխարհը կհրդեհեմ՝ Ինձնից վառես թե մի հատիկ: /Լուցկի/ *** Ամեն տեղ է իրեն խոթում, Անուշ բույրեր որսում օդում, Բայց երբ տերը հիվանդացավ՝ Մատով նրա աչքն է բոթում: /Քիթ/ *** Գարնան շնչից շառաչում, Կարկաչում է ու կանչում, Բայց երբ ձմեռ է գալիս՝ Լռության մեջ հառաչում: /Առվակ/ *** Ասես ձուկ է ջրի տակ, Չափում է ծովն անհատակ, Մի աչք ունի գլից վեր, Որ և' ակ է, և' դիտակ: /Սուզանավ/ *** Շատախոս է, շատախոս, Փույթ չէ՝ ընկնի դար ու փոս, Եթե նրան չտանջես՝ Նա կմնա միշտ անխոս: /Լեզու/ *** Ամպը ամպին ոսոխ դառավ, Ասես հրե լեզու առավ, Երբ յոթ գույնով փայլատակեց՝ Կյանքը մեկեն հրաշք դառավ: /Ծիածան/ *** Մկնիկներին կեր է տալիս, Խաբում է՝ թե սեր է տալիս, Երբ փորձում են կերը ուտել՝ Մեկեն բռնում-տուր է տալիս: /Թակարդ/           Ինքը չի ուտում, Ինքը չի խմում, Բայց իր տիրոջը Միշտ կուշտ է պահում: /Արհեստ/ *** Ունեմ երկու փայտե ձի, Առանց պայտի և սաձի, Այնտեղ են ինձ ման ածում, Ուր նստել է առատ ձյուն: /Դահուկներ/ *** Թեև բույս եմ, ունեմ ցողուն, Բայց չեք գտնի դուք ինձ հողում, Կանաչ զգեստ կա իմ հագին, Դիմանում եմ ցուրտ ու տաքին: /Մամուռ/ *** Այն ի՞նչն է, այն ի՞նչ, Աշխարհի չափ հին, Հողին բարեկամ, Հրին թշնամի: /Ջուրը/ *** Ոչ թուխպ է, ոչ ամպ, Բայց քո ցանկությամբ, Քո ուզած տեղում Անձրև է մաղում: /Ցնցուղ/