«Արվեստը նրանց ճիչն է, ովքեր կրել են մարդկության ճակատագիրը, ովքեր չեն հաշտվում ճակատագրի հետ, այլ պայքարում են նրա դեմ»:
Առնոլդ ՇՅՈՆԲԵՐԳ
Թոթովենցը՝ Սիամանթոյի մասին
Քերթողահա՛յր, Դու չկաս, բայց գիտեմ, կը հավատամ, որ Դու պիտի գաս, պիտի երևիս մեր բաց աչքերուն առջև` մրրկածուփ քնարը Քուդողդոջյուն ձեռքերուդ մեջ:
Ես կըսեմ ինքնիրենս. «Եթե Սիամանթոն չպիտի գա իր իսկ կերպարանքով, իր իսկ հասակով, իր իսկ խորացած մանկությամբ, բայց պիտի գա Մեկը, որ անոր Քնարը պիտի բերե իր հետ, անոր սարսափները, զարհուրանքն ու հույսերը: Ես կը հավատամ, որ դու կաս և պիտի հառնես, որովհետև մեր վեհագույն Վիշտը կա:
Մենք լուռ և անկառույց կսպասենք Սիամանթոն, հա´յր: Մենք չենք ուզեր լսել ուրիշ երգեր, մեր աղոթքները և մեր ապշահար ունկնդրությունը չենք շռայլեր ցավագին քնարներու: Մենք կսպասենք, որ Սամանոթոն գա և երգե:
Թերևս հիմա, որ մեզմե շատերը չեն հասկնար մեր վշտի էությունը, այն ատնե, անոր երգի առաջին թրթռումներեն պիտի հասկնան մեր պատմությունը և գիտակից պիտի ըլլան մեր անպարտելի անհասկացողության: Մենք չենք հասկնար, կըսեմ, թե ի՜նչ է եղած և կըսենք անհասկանալի բաներ: Ես գիտեմ, Քու սաղմդ աստվածորեն կը խորանա մեր այսօրվան որբերու մեկուն կամ մեկ քանիներուն մեջ, և մենք Քու երգդ, Քու քնարդ պիտի ունենանք` իբրև վերջին Մխիթարություն: Դու սերը` «երկբայելի և սնոտի», սերը չերգեցիր մեր հոգիներուն համար, որովհետև, սերե ավելի մենք վիշտ ունեինք` մեր լույսը, մեր բարձրությունը. վաղը Դուն դարձյալ պիտի երևիս միևնույն մրրիկներով և զարհուրանքով: Դու կաս, Քերթո´ղ, Քու քնարդ կը քնանա` գիշերի մը մեջ զարթնելու համար ավելի պայծառ, ավելի ալեկոծ, ավելի կարմիր:
Քնացի՛ր, ո՜վ քնար, Ծաղիկին պես, որ գիշերվան մեջ կստանա ավելի թարմություն, ավելի զովություն` պատրաստ առավոտյան …
Նո՛ր Սիամանթո, մենք կսպասենք Քեզի, որովհետև աղքատ ենք, մերկ ենք և արյունոտ: Ոգին, որ պայծառ էր, թևաբաց, որ կը սավառներ …
Ոգին, որ Դու կերգեիր, քերթողահայր Սիամանթո, որ կը ճախրեր երկինքե-երկինք, սրտե-սիրտ, նայվածքե-նայվածք և սերե-սեր: Ես գիտեմ, ես կը հավատամ, ոչինչ իմ մեջ այնքան հզոր է, որքան այդ հավատքը, որ Դու կաս և պիտի երևիս ավելի փոթորկահույզ քնարով և գեղեցիկ:
Կը զգամ, որ կերգես: Չեմ լսեր, բայց կունկնդրեմ … Իմ սև օրերուս որոշ ժամերուն ես հանկարծ կը բաղձամ ծունկի գալ: Մեղեդի մը կը հոսի, գիտեմ, բայց ինչո՞ւ չեմ լսեր …
Այսպես են բոլոր գեղեցիկները, այսպես են բոլոր սարսուռները, որ պիտի գան, պիտի գան …
Մենք ամեն բան տեսանք, բայց մեր երգը չլսեցինք. մենք չենք երգեր, Դու պիտի գաս և Դու պիտի բերես Մեր երգը, Սիամանո՜թ …