Իմ ամբողջ կյանքը հաղթանակ է ինքս իմ նկատմամբ:
Ես բառարաններ եմ թերթում անվերջ, որ աշխարհն ամեն օր նոր բառերով սիրեմ:
Շարլ Ազնավուր
1924 թվականի մայիսի 22-ին Փարիզում ծնվեց Քնար և Միշա Ազնավուրյանների որդին, որին ծնողները Շահնուր անվանեցին: Քանի որ այդ անունը այնքան էլ հեշտ չէր արտասանել ,մանկաբարձուհին նրան տալիս է Շարլ անունը:
Շարլի մայրը՝Քնար Բաղդասարյանը, ծնվել էր Թուրքիայի Իզմիր քաղաքում: Հայրը՝ Միշա Ազնավուրյանը, ծնվել էր Վրաստանում, իսկ քույրը՝ Աիդան, ծնվել էր Սալոնիկում, գաղթի ճանապարհին: Նրանք գաղթական հայ ընտանիք էին, ու, ինչպես բոլոր գաղթական հայ ընտանիքները, կապված էին մեր լեզնին, սովորույթներին ու եկեղեցուն:
Ազնավուրյանների ընտանիքում բացարձակ ներդաշնակություն էր տիրում: Ընտանիքը զուսպ էր,քաշված և համեստ: Նրանք սիրում էին երգել, պարել, ծիծաղել և արտասվել:
Շարլ Ազնավուրը իր մասին գրել է.
<< Իմ ճանապարհը հեշտ ու հանգիստ չի եղել: Շատ դառնություններ եմ ճաշակել այդ ճանապարհին՝ երեսիս փակված դռներ, հեգնանքով ու արհամարհանքով լի ժպիտներ, կատակի տակ քողարկված չարախոսություններ: Այդ ամենը ես ճաշակել եմ: Շատերի նման կուլ եմ տվել թուքս, զսպել եմ արցունքներս ու կուչ եկել: Շատերի նման զայրույթից պոռթկացել եմ երբեմն, կոպտել եմ, կոպտել են ինձ: Քաղցը, ցուրտը, հոգնածությունը, զսպված արցունքը իմ ճանապարհի անբաժան ընկերներն են եղել:
Ես ցավս թաքցրել եմ, ուժ հավաքել դիմանալու, պաշտպանվելու համար:
Անչափ շնորհակալ եմ Աստծուց, որ ինձ անցկացրեց այդ բոլոր փորձությունների միջով, երազելու և այդ երազն ապրելու հնարավորություն տվեց ինձ>>:
Ես բառարաններ եմ թերթում անվերջ, որ աշխարհն ամեն օր նոր բառերով սիրեմ:
Շարլ Ազնավուր
1924 թվականի մայիսի 22-ին Փարիզում ծնվեց Քնար և Միշա Ազնավուրյանների որդին, որին ծնողները Շահնուր անվանեցին: Քանի որ այդ անունը այնքան էլ հեշտ չէր արտասանել ,մանկաբարձուհին նրան տալիս է Շարլ անունը:
Շարլի մայրը՝Քնար Բաղդասարյանը, ծնվել էր Թուրքիայի Իզմիր քաղաքում: Հայրը՝ Միշա Ազնավուրյանը, ծնվել էր Վրաստանում, իսկ քույրը՝ Աիդան, ծնվել էր Սալոնիկում, գաղթի ճանապարհին: Նրանք գաղթական հայ ընտանիք էին, ու, ինչպես բոլոր գաղթական հայ ընտանիքները, կապված էին մեր լեզնին, սովորույթներին ու եկեղեցուն:
Ազնավուրյանների ընտանիքում բացարձակ ներդաշնակություն էր տիրում: Ընտանիքը զուսպ էր,քաշված և համեստ: Նրանք սիրում էին երգել, պարել, ծիծաղել և արտասվել:
Շարլ Ազնավուրը իր մասին գրել է.
<< Իմ ճանապարհը հեշտ ու հանգիստ չի եղել: Շատ դառնություններ եմ ճաշակել այդ ճանապարհին՝ երեսիս փակված դռներ, հեգնանքով ու արհամարհանքով լի ժպիտներ, կատակի տակ քողարկված չարախոսություններ: Այդ ամենը ես ճաշակել եմ: Շատերի նման կուլ եմ տվել թուքս, զսպել եմ արցունքներս ու կուչ եկել: Շատերի նման զայրույթից պոռթկացել եմ երբեմն, կոպտել եմ, կոպտել են ինձ: Քաղցը, ցուրտը, հոգնածությունը, զսպված արցունքը իմ ճանապարհի անբաժան ընկերներն են եղել:
Ես ցավս թաքցրել եմ, ուժ հավաքել դիմանալու, պաշտպանվելու համար:
Անչափ շնորհակալ եմ Աստծուց, որ ինձ անցկացրեց այդ բոլոր փորձությունների միջով, երազելու և այդ երազն ապրելու հնարավորություն տվեց ինձ>>:
Комментарии
Отправить комментарий