Գունագեղ աշուն

                                                                                                                    Ոսկեհանդերձ եկար եւ միգասքող,

                                                                                                                    Տխուրաչյա աշուն, սիրած աշուն.

                                                                                                                    Տերևներիդ դանդաղ թափվող ոսկով,

                                                                                                                    Մետաքսներով քնքշաշրշյուն:

                                                                                                                                                                                                                                                            Վ. Տերյան

            Եկավ աշունը և իր կախարդական վրձինը հպեց բազմագույն ներկապնակին և  հեքիաթի վերածեց ամեն ինչ: Գունագեղ աշունը ներկեց անտառ ու դաշտեր, ծառ ու տերեևներ…

Հրաշքը պարուրեց մարդկանց սրտերն ու հոգիները. մի՞թե հնարավոր է անտարբեր անցնել ոսկու և կրակի պես վառ ու գունեղ աշխարհի կողքով: Տերևաթափ, մեղմ քամի, դողդոջուն թփեր, աննկարագրելի ու անթերի գեղեցկություն…

ԱՇՆԱՆ ՏՐՏՄՈՒԹՅՈՒՆ

Կրկին իմ հոգում
Ւջավ մշուշոտ, արցունք անձրևող
Տրտում իրիկուն.
Իմ սրտում անցավ
Մահացող ծաղկանց բույրը ցավ բերող,
Համբույրը խոնավ.
Կրկին պաղ միգում
Ամպոտ երկինքը մեռած լույսերի
Թաղումն է սգում։
Հողմը սրարշավ
Հոգուս դալկացած ծաղիկ հույսերի
Թերթերը տարավ…
Անջատման ցավոտ
Ձայներ դողացին ու հեզ դալկացան
Հեռվում անծանոթ.
Կըրակներն անձայն
Լացող ամպերի միգում անսահման
Թոշնեցի՜ն, անցա՜ն.
Անձրևն անընդհատ
Մաղում է վհատ թաղումի կոծով,—
Տխուր, հուսահատ…
Իմ հոգու մեջ է՛ լ
Աշուն է իջել անամոք լացով,
Ւմ հոգու մեջ է՛լ…

                                                                           Վ. Տերյան   

ՈՒՇ ԱՇՆԱՆ ԵՐԳԸ

Չվող թռչուններն անցան գնացին
Պարան առ պարան,
Շարան առ շարան անցան գնացին:
Ականջների մեջ
Վերջին որոտի կանչերը տարան
Ու վերջին կանաչ-կարմիրը տարան
Իրենց թևերին:
Աչքերում իրենց թափուր մնացած
Բույն-օջախների պատկերը տխուր
Եվ կտուցներին` իրենց թափառիկ,
Անգուշակելի ծիվ-ծիվը տարան:
Չվող թոչուններն անցան գնացին
Շարան առ շարան…
Մնացողները կծիկեն դառնում
Թրջվելու վախից
Եվ կամաց-կամաց բներն են քաշվում:
Ծառերը մրսած մատների վրա
Իրենց քրքրված ստվեր-կմախքի
Կողերն են հաշվում:
Մի ուշքը շաղված շնչահատ քամի,
Շուրթերի վրա
Խոնավ շրշյունը խազալ-խաշամի,
Սատանան գիտի թե ո՞ւր է տանում:
Ցուրտ է, կմեռնի մամուռն անտառում:

Համո Սահյան

 Աշուն է նորից: 

Սարից ու ձորից
Գալիս է կարծես մայրության բուրմունք
Ու համ պտուղի:
Ողկույզներն իրենց ճարահատ լացով
Խնդրում են դառնալ գինու քաղցր ծոր
Եվ կամ պուտ օղի:

Քամու շնորհիվ ծառերի զառ-վառ
Խաշամն է թռչում թավալ առ թավալ,
Այնպե՛ս, որ հեռվից անծանոթ մեկին
Մի վայրկյան նույնիսկ կարող է թվալ,
Թե փասյանների երամն է ծառից
Պոկվում ու հետո իրարից զատվում:

Կանաչ եղեգնի սրերն անպատյան
Դեղնում են՝ 

Ասես ժանգով են պատվում:       Պ. Սևակ